Soms, te midden van de zonneschijn en gelach, kunnen de donkere wolken van verdriet zich onverwacht aan de hemel vertonen. Het is als een stille indringer die zich slinks een weg baant door de barrières van vreugde, zonder aankondiging of waarschuwing. En zo bevind je jezelf, terwijl je leuke dingen aan het doen bent, plotseling overvallen door een golf van verdriet die de tranen onbedwingbaar doet stromen.
Het gebeurt vaak wanneer je het het minst verwacht - een liedje dat uit het niets op de radio klinkt, een geur die herinneringen oproept aan lang vervlogen tijden, of zelfs een blik die een zee van emoties losmaakt. En plotseling voel je de brok in je keel, de krop in je maag, en de tranen die branden achter je ogen, klaar om te ontsnappen en hun weg te banen langs je wangen.
Je hoeft niet te snikken of te jammeren, maar de tranen vinden toch hun weg, als stille getuigen van de emoties die diep in je hart leven. Het zijn geen tranen van zelfmedelijden of zwakte, maar eerder een uitdrukking van de rijkdom aan gevoelens die ons menselijk maken - liefde, verlies, hoop, en verlangen - allemaal verweven in de vezels van ons wezen. Het verdriet van nu is een weerspiegeling van de liefde van toen.
Het is oké om verdrietig te zijn, zelfs als de wereld om je heen lacht en danst. Het is oké om de tranen toe te laten, om ze te omarmen als een deel van jezelf dat je helpt te genezen en te groeien. En het is oké om jezelf de ruimte te geven om te voelen, om te rouwen, en om jezelf eraan te herinneren dat het oké is om niet altijd sterk te zijn.
Dus als je jezelf plotseling overmand voelt door verdriet, laat dan de tranen maar stromen. Laat ze dienen als een herinnering aan je menselijkheid, aan de diepte van je emoties, en aan de kracht die schuilt in het accepteren van je kwetsbaarheid. Want soms zijn het juist de tranen die ons weer in staat stellen om te glimlachen, om te lachen, en om te leven met een hart dat openstaat voor alle emoties die het leven te bieden heeft.
Reactie plaatsen
Reacties