Elke keer als ik mijn nieuwste plan met haar deel, begint mijn vriendin te lachen, en niet zomaar een glimlachje, maar een tranen-over-de-wangen, buikpijn-van-het-lachen soort lach. Ze kent me inmiddels te goed. Van wandeltochten die over maanden plaatsvinden waar ik heel enthousiast 'ja!' op zeg, tot aan het moment dat het evenement nadert en mijn enthousiasme stiekem is verdwenen als sneeuw voor de zon. "Hoeveel kilometer was het ook alweer? Twintig? In de avond? Met collega’s in mijn vrije weekend? Wat dacht ik toen?"
Toen ik aankondigde dat ik vloeiend Spaans wilde leren, moest ze bijna haar stoel vasthouden om niet om te vallen van het lachen. "Claro, muy bien," zegt ze elke keer als ik iets nieuws begin. De DJ-cursus was een andere favoriet. "DJ Toptalent in de house!" riep ze, en stelde zich waarschijnlijk voor hoe ik op een festival het publiek zou opzwepen met mijn niet-bestaande beats. Maar mijn Aniqua kant op een festival kan ze dan wel weer waarderen. Een van mijn vele bijzondere kanten zullen wij maar zeggen.
Mijn kunstzinnige ambitie om te leren tekenen bracht haar ook veel plezier. "Miss Picasso, die daar op les drie al afhaakte?" vroeg ze met een grijns. Ik trok de bijzondere tekenleraar helemaal niet. En ik kon nauwelijks iets tekenen dat ook maar een beetje op een fatsoenlijk kunstwerk leek. "Misschien toch niet helemaal jouw ding An," zei ze, terwijl ze mijn nieuwste meesterwerk bekeek.
Fotografie is een van die passies waar ik met volle overtuiging induik. Ik heb verschillende cursussen gevolgd, elk keer weer met een enorme drive en vastberadenheid om het deze keer écht goed aan te pakken. En jawel, ik maak de cursussen ook af, elke keer weer. Ik leer over belichting, compositie en de perfecte instellingen voor die ene magische foto. Maar dan komt het moment dat de cursus is afgelopen en mijn camera op de plank belandt. Het lijkt wel alsof mijn ruggengraat van slagroom is, want ondanks mijn goede voornemens, grijp ik veel te weinig naar mijn camera. Toch blijft die passie sluimeren, wachtend op het juiste moment om weer tot leven te komen, aangewakkerd door mijn voortdurende zoektocht naar de perfecte foto. Mijn vriendin vindt het prachtig om te zien hoe ik elke keer vol enthousiasme begin.
Het mooie is dat ze niet lacht om mij uit te lachen, maar omdat ze het heerlijk vindt hoe ik telkens weer met beide benen in een nieuw avontuur spring. Ze bewondert mijn enthousiasme, zelfs als het soms wat impulsief is. "Je hebt tenminste altijd iets te doen," zegt ze met een knipoog. "En ik heb altijd iets om over te lachen."
Ze houdt een lijst bij, geloof ik, van al mijn grote plannen. Een nieuwe studie? "Weer een nieuwe studie?" vraagt ze met opgetrokken wenkbrauwen. "alleen deze nog," zeg ik met overtuiging. "Ja hoor, ik ken jou langer dan vandaag’ lacht ze, en meestal heeft ze nog gelijk ook.
Ondanks dat ze vaak in een deuk ligt om mijn vele impulsieve acties, is het juist mijn vriendin die me inspireert om steeds nieuwe dingen te proberen. Vooral als het gaat om studies en mijn zakelijke ontwikkeling, is zij mijn grootste inspirator. Ze moedigt me aan om mezelf te blijven ontwikkelen en nieuwe uitdagingen aan te gaan, zelfs als ik na een paar weken weer van gedachten verander. Ik hou van haar eerlijke en oprechte mening, haar constante aanmoediging, en bovenal van haar als mijn beste vriendin. Haar lach maakt elke nieuwe poging de moeite waard, en haar steun geeft me de kracht om het telkens weer te proberen.
En zo blijf ik doorgaan, met mijn wilde plannen en nieuwe avonturen, terwijl zij aan mijn zij blijft staan, lachend, aanmoedigend en altijd klaar om me te herinneren aan mijn vorige escapades. Want wat is het leven zonder een beetje impulsiviteit en een goede dosis humor?
Reactie plaatsen
Reacties