We kennen het allemaal: die mysterieuze plekken in huis waar rommel altijd weer terugkruipt, hoe vaak je ook opruimt. In mijn huis is dat de eettafel, of beter gezegd, een specifieke hoek van de eettafel. Hoe vaak ik ook opruim, op de een of andere manier verschijnt daar altijd weer een verzameling van brieven, elektronica en petjes. Het is alsof die rommeltjes een eigen leven leiden en doelbewust dat ene plekje uitkiezen om zich te verzamelen.
Het mysterie van de magneet-tafel
Het begint vaak heel onschuldig. Een brief die je snel even neerlegt omdat je hem later wilt lezen. Een oplader die je binnen handbereik wilt houden voor wanneer je telefoon weer eens leeg is. Een petje dat je kind snel afzet na school. En voor je het weet, heeft de eettafel zich getransformeerd in een mini-opslagruimte voor alles wat geen vaste plek heeft in huis. Het is bijna magisch hoe die rommel zich ongemerkt weet te vermenigvuldigen.
Elke keer als ik langs die hoek loop, denk ik bij mezelf: "Hoe is dit nu weer gebeurd?" Maar voor je het weet, ga je verder met je dag en vergeet je het hele rommelige tafereel tot het moment dat het je weer begint te storen. Dat moment komt meestal wanneer we bezoek verwachten. Want niets zegt 'welkom in ons huis' beter dan een tafel vol met ongeopende post en verzameling snoeren, toch?
De opruim tactiek: van tafel naar werkkamer
Wanneer het me dan echt te veel wordt of wanneer er gasten op de stoep staan, onderneem ik actie. De hele verzameling rommel verdwijnt dan snel van de eettafel. Maar waar gaat het heen? Simpel, het gaat allemaal naar de werkkamer. Dit is onze standaardoplossing: het verplaatsen van rommel van de ene plek naar de andere. Want laten we eerlijk zijn, zolang het uit het zicht is, is het probleem toch opgelost?
In de werkkamer belandt alles op de stapel met het label “daar kijken we later nog wel een keer naar”. Dit klinkt als een goed plan, maar de realiteit is dat "later" meestal nooit of in ieder geval veel te weinig komt. De stapel groeit gestaag, tot het moment dat we ook daar moeten opruimen omdat de werkkamer begint te lijken op een opslagruimte. En dan begint het hele proces weer opnieuw. Het is een vicieuze cirkel van verplaatsen en vergeten, met de illusie van controle en de hoop dat het op een of andere magische manier voor altijd opgeruimd is.
Herkenbare chaos
En toch, ondanks de frustratie, kan ik er ook wel om lachen. Het is een herkenbare chaos die ons allemaal overkomt. (Oké mama, als jij dit leest jou niet, want bij jou heeft alles, echt alles een eigen plek in huis.) Maar verder heeft iedereen wel zo'n plekje in huis waar de rommel zich als vanzelf naartoe beweegt. Misschien is het een teken dat we te druk zijn met andere dingen, of misschien is het gewoon de natuur van rommeltjes om samen te klonteren op de meest ongelegen plekken.
Volgende keer dat je jezelf weer betrapt op het verplaatsen van de rommel van je eettafel naar een andere kamer, weet dan dat er tientallen zo niet honderden van deze stapels circuleren in huizen. We zitten allemaal in hetzelfde rommelige schuitje, en soms is het enige wat je kunt doen erom lachen en het beste ervan maken.
Wie weet, misschien vinden we ooit de magische formule om die hardnekkige rommeltjes definitief op hun plek te houden. Tot die tijd blijft het verplaatsen en vergeten een terugkerend ritueel in mijn huis – en waarschijnlijk ook in dat van jou. Cheers op de rommel, en op de herinnering dat perfectie niet nodig is voor een gelukkig huis!
Reactie plaatsen
Reacties