Er is iets wonderlijks aan de kapper. Je gaat naar binnen als een rommelige versie van jezelf en komt naar buiten als een knappe, opgefriste versie. Ikzelf bezoek de kapper minstens eens in de vijf à zes weken. Het is niet alleen een kwestie van persoonlijke verzorging, maar ook pure noodzaak. Sinds enige tijd heeft zich namelijk een grijze duif op mijn hoofd genesteld die om de paar weken zichtbaar wordt, vooral langs de contourlijn van mijn voorhoofd.
Waarom? Ik ben nog helemaal niet toe aan grijs worden. Al denk ik wel dat ik heel mooi grijs word als ik de natuur zijn gang laat gaan. Ik heb zo het vermoeden dat ik echt wit haar krijg net als mijn oma. Maar nu nog niet, dus ga ik eens in de zoveel weken met frisse tegenzin naar de kapper. Hoewel ik soms verlang naar dat moment waarop ik de natuurlijke witheid van mijn haar omarm, ben ik voorlopig nog niet klaar om de verfkwast op te geven.
Een momentje voor mezelf
Ondanks de lichte tegenzin vind ik mijn kappersbezoeken ook best leuk. Het is een momentje voor mezelf, weg van de hectiek van het dagelijkse leven. Je zit daar, heerlijk achterover geleund, terwijl iemand anders zich bekommert om je uiterlijk. Dat is toch best een luxe? Maar ja, de gesprekken bij de kapper zijn altijd hetzelfde. “En, wat ga je vandaag doen, ben je lekker vrij?” “Heb je nog plannen voor het weekend?” “Ga je nog op vakantie of ben je nog op vakantie geweest?” Het zijn de standaardvragen die elke kapper lijkt te moeten stellen. Tegenwoordig kun je bij veel kappers kiezen voor de silent treatment. Wanneer je online een afspraak maakt kun je een vakje aanvinken of je de behandeling in stilte wil ondergaan of niet. Ik denk dat sommige kappers dat zelf ook fijn vinden en bij sommige klanten zelf dat vakje willen aanvinken!
De grijze strijd
En dan is er die eeuwige strijd tegen het grijs. Elke paar weken zie ik die zilveren lokken weer tevoorschijn komen, en dan weet ik dat het tijd is voor een touch-up. Soms vraag ik me af waarom ik me er zo druk over maak. Misschien zou ik eigenlijk wel prachtig grijs haar hebben, net als mijn oma, die van dat mooie, bijna witte haar had. Maar voorlopig blijf ik de grijze lokken verbergen. Ik vind mezelf toch echt nog te jong om de boel de boel te laten. Mijn buurvrouw koos een tijd geleden voor de natural look, en hoewel zij niet heel veel ouder is dan ik, lijken we nu minstens twintig jaar te verschillen. Dat wil ik mezelf echt niet aandoen, laat staan de ongemakkelijke overgangsperiode waarbij de "landingsbaan" op je hoofd steeds breder wordt en je uiteindelijk met geverfde punten in je lokken blijft zitten als laatste zichtbare sporen van de tijd dat je jezelf nog die frisse, jonge look gunde. Nee, dat stadium stel ik nog even uit!
De onzichtbare metamorfoses
Een ander fascinerend aspect van de kapper is het gebrek aan dramatische transformaties die je ziet. Je zit daar uren in de stoel met verf op je hoofd, en om je heen zie je mensen die alleen “de puntjes” laten knippen. Waar zijn de mensen die voor een totale make-over gaan? De “voor” en “na” transformaties die je in tv-programma’s ziet, lijken in de echte wereld zeldzaam te zijn. Het is altijd een beetje knippen hier, een beetje kleuren daar.
De kapperservaring
En toch, ondanks de voorspelbaarheid en de lichte tegenzin, blijf ik trouw aan mijn kappersafspraken. Er is iets geruststellends aan de routine, aan het gevoel dat je altijd een beetje knapper wordt na een bezoek aan de kapper. Misschien is het de magie van het knippen en verven, of misschien is het gewoon het gevoel van frisheid en vernieuwing dat met elke afspraak komt.
Reactie plaatsen
Reacties