Hypochondrie: een aandoening die je leven kan veranderen in een constante zoektocht naar medische drama's en wonderbaarlijke kwalen. Voor wie het nog niet weet: hypochondrie is een psychische aandoening waarbij iemand zich voortdurend zorgen maakt over zijn of haar gezondheid en denkt dat er iets ernstig mis is, ondanks het ontbreken van duidelijke medische aanwijzingen. Dit is vaak een bron van veel ongemak en stress.
Nu wil ik een beetje luchtigheid toevoegen aan dit serieuze onderwerp, want laat me je iets vertellen: hoewel ik geen officieel etiket van hypochondrie draag, heb ik na de geboorte van mijn kinderen wel degelijk een open zenuw ontwikkeld die altijd waakzaam is voor de kleinste tekenen van gevaar. Stel je voor: een soort ingebouwd alarmsysteem dat eens in de zoveel tijd afgaat, ongeacht hoe onbenullig het signaal ook is.
Het begin van de hypochondrie-humor
Na de geboorte van mijn kinderen leek mijn brein een soort permanente status van “paniek” te hebben bereikt. Het leek alsof ik, zodra ik moeder werd, een onboard waarschuwingssysteem kreeg dat constant zoemde met meldingen zoals "Er kan iets mis zijn met je gezondheid!" en "Let op, een ziekte!" Of misschien was het gewoon dat de vermoeidheid me de hele tijd op scherp hield of dat mijn vader ineens onverwacht een niet zo fijne diagnose kreeg. Hoe dan ook, de kans dat ik weer een keer googelde naar symptomen van iets wat ik waarschijnlijk niet heb, is enorm gestegen.
Een klein voorproefje van mijn paniek
Laat me je een kijkje geven in mijn leven als een ‘part-time hypochonder’. Zo'n typische moment begint met de opmerking: "Hmm, voel ik iets in mijn buik? Is dat misschien een teken van een verborgen maagzweer of gewoon een beetje te veel koffie?" En voordat je het weet, ben ik een uur bezig met het lezen van medische blogs, het lezen over symptomen, en het met gefronste wenkbrauwen zoeken naar antwoorden die ik waarschijnlijk niet nodig heb. En als de paniek echt toeslaat, bel ik zelfs de huisarts. Mijn huisarts is trouwens een gouden vent, wanneer ik in het verleden weer eens aankwam met ik denk dat ik weer iets heb dan vroeg hij heel nuchter; “en hoe erg is dat?” Waarop ik dan moest antwoorden met rode wangetjes; “ja uhm niet.” Waarop hij dan weer zei; “oke dan is er dus niks om je zorgen over te maken.” Oké de huisarts heb ik al heel lang niet meer gebeld voor vage kwaaltjes omdat ik met mezelf heb afgesproken dat ergens twee weken last van moet hebben en dat ik dan pas mag bellen van mezelf. En eigenlijk ben ik na een paar dagen al vergeten wat ik had dus die twee weken grens haal ik nooit!
(kleinde disclaimer, maak je je oprecht zorgen over je gezondheid, maak dan altijd een afspraak bij de huisarts!)
Relativeren en erkenning
Gelukkig ben ik meestal redelijk goed in het relativeren van mijn symptomen. Ik kan meestal wel lachen om mijn eigen overdrijving en mezelf herinneren aan de feiten: dat een lichte hoofdpijn meestal gewoon een gevolg is van een gebrekkige hydratatie en niet een hersentumor. Toch, soms overvalt me de angst en dan voel ik weer iets in of aan mijn lijf, en dan schiet de paniek weer omhoog. Dan moet ik even diep ademhalen en mezelf herinneren dat ik geen arts ben, maar gelukkig ook geen slachtoffer van een levensbedreigende aandoening.
Wat ik inmiddels heb geleerd, is dat lachen om je eigen angsten een geweldige manier is om de stress te verminderen. Ja, mijn ‘hypochondrie-symptomen’ kunnen soms erg echt voelen, maar ik probeer de humor in de situatie te vinden. Het helpt me niet alleen om te ontspannen, maar ook om te beseffen dat ik niet alleen ben in mijn overbezorgdheid. We hebben allemaal wel iets waar we ons zorgen over maken, en soms is het gewoon beter om de dingen met een flinke dosis humor te benaderen. En voor de noodgevallen kan ik altijd bij manlief de psycholoog terecht die mij weer met beide voetjes weer op de grond zet.
De volgende keer dat je jezelf betrapt op een nieuwe internetzoektocht naar medische aandoeningen of je weer in paniek raakt om een klein kwaaltje, probeer dan even te lachen om je eigen dramatiek. Herinner jezelf eraan dat je niet alleen bent en dat soms de beste manier om met je angsten om te gaan, gewoon is om ze een beetje minder serieus te nemen. Zelfs als je je in een staat van ‘hypochondrie-light’ bevindt, is het belangrijk om te weten dat je niet alleen bent en dat zelfs de meest serieuze zorgen af en toe kunnen worden omgetoverd in een lachmoment. Want als je niet kunt lachen om je eigen bezorgdheid, wat blijft er dan nog over?
Reactie plaatsen
Reacties