De boodschappen survivalgids

Waarom  jij altijd de verkeerde rij kiest en je al je boodschappen in een keer wil dragen

Laten we eerlijk zijn: een bezoek aan de supermarkt is niet zomaar een praktische bezigheid. Het is een psychologisch spel, een tactische missie en soms een ware test van ons doorzettingsvermogen. Twee fenomenen bewijzen keer op keer dat wij mensen een beetje eigenaardig zijn: de onvermijdelijke keuze voor de langzaamste rij en de heroïsche poging om ALLE boodschappen in één keer te dragen. Laten we dit eens nader onderzoeken.

De grote rij-Illusie: Waarom sta jij altijd in die trage rij?

Je kent het wel. Je hebt slim gekeken, rijen vergeleken en je intuïtie gevolgd. Kassa 1 mandje, winkelwagen maar weinig spullen, mandje maar een oude vrouw met een portemonneetje in haar had met allemaal kleingeld, Nope. Kassa 2 winkelwagen vol, winkelwagen halfvol, mandje, nee dus. Kassa 3 mandje, volle kar maar met alleen maar grote spullen, kratten etc. Dit móét de snelste kassa zijn. Totdat de klant voor je op het laatste moment besluit nog even sigaretten te kopen. En een staatslot. En oh ja, kan die ene fles wijn nog even worden gewisseld? Of wanneer de kassamedewerker en de klant elkaar blijkbaar tien jaar niet hebben gezien en nu een mini-reünie houden. "Hoe gaat het met je dochter?" "Oh, ze is getrouwd!" "Wat leuk! Heb je foto’s?" En voordat je het weet, wordt er een hele fotosessie van de afgelopen zomervakantie op een scherm getoond.

Ondertussen zie je hoe de rij naast je moeiteloos vooruitgaat. Mensen scannen hun boodschappen, betalen lachend en lopen zonder enige vorm van vertraging naar buiten. Jij blijft achter, kijkend naar een kassamedewerker die paniekerig op de intercom roept omdat de prijscode van die ene rode paprika niet in het systeem staat. Het duurt eeuwig, en je vraagt je af of het misschien aan jou ligt.

Maar nee, het ligt aan de manier waarop ons brein werkt. Wetenschappelijk gezien onthouden we namelijk vooral de keren dat we pech hebben. Die ene keer dat je wél in de snelste rij stond, was meteen vergeten. Maar die keer dat iemand voor je besloot om haar hele winkelmandje bij de kassa om te ruilen, staat in je geheugen gegrift.

De boodschappen-marathon: Waarom we denken alles in een keer kunnen dragen

Zodra je thuis bent met je boodschappen, begint de volgende uitdaging. De auto of fiets zit vol tassen, en een normaal mens zou denken: “Ik loop wel twee keer.” Maar jij niet. Jij bent een boodschappenkampioen, een ware krijger, en dus móét alles in één keer mee naar binnen.

Het idee om een extra keer te lopen voelt als een persoonlijke nederlaag. Waarom zou je meer moeite doen als het in één keer kan? Daarbij, de buren kijken misschien. Je wilt er niet uitzien als iemand die zwak is en twee keer moet lopen. Nee, je wilt uitstralen dat je een efficiënt, sterk en onafhankelijk persoon bent die zijn leven volledig onder controle heeft.

Dus daar ga je. Vijf tassen aan je rechterhand, drie aan je linkerhand, een zak aardappelen onder je oksel en een pak wc-papier balancerend op je hoofd. Op het moment dat je bij de voordeur aankomt, besef je het onvermijdelijke: de sleutels zitten in je jaszak. En je handen? Die zijn volledig verlamd door de boodschappentassen die zich inmiddels diep in je huid hebben gesneden. Je probeert de tas op je knie te laten rusten terwijl je met je elleboog de deur probeert open te wrikken. Dit gaat niet goed.

Je voelt hoe je vingers langzaam het gevoel beginnen te verliezen. De zware zak appels die je dacht "wel even" onder je arm te klemmen, glijdt langzaam maar zeker richting de stoep. Het zweet breekt je uit, maar opgeven is geen optie. Het is een gevecht tussen jou en de zwaartekracht. Soms win je en weet je de deur open te krijgen zonder alles te laten vallen. Maar vaker niet.

Wat zegt dit eigenlijk over ons?

Eigenlijk heel veel. Het bewijst dat we altijd optimistisch blijven, zelfs tegen beter weten in. We geven liever niet toe dat we fout zitten en kiezen er nog liever voor om te falen met stijl dan om op te geven. We weten dat we dit soort dingen keer op keer blijven doen, maar toch doen we het weer. En misschien is dat juist wat het leven zo mooi maakt.